Psi właściciele o swych czworonożnych pupili szczególnie troskliwie zadbać muszą podczas burzy. Wiele odważnych na co dzień czworonogów źle znosi przeszywające niebo błyski i grzmoty. Gdy jednak poznamy przyczynę psiego złego samopoczucia, będziemy wiedzieli, jak wesprzeć milusińskiego w tym trudnym czasie.  

Dlaczego psy boją się burzy?

Wydawać mogłoby się, że psy boją się burzy dlatego, że przerażają je błyski bądź grzmoty. Milusińscy nasi faktycznie mogą reagować na osobliwe zmiany świetlne. Z racji tej, że doskonale słyszą oni dźwięki o niskiej częstotliwość, znacznie wcześniej od nas wychwytują też burzowe odgłosy. Nie da podważyć się faktu, że psy obdarzone są wrażliwszymi od nas zmysłami. Trudno też nie zgodzić się z tym, że niecodzienne zjawiska, związane też ze zmianą zapachu i gęstości powietrza, bywają przyczyną trwogi. Naukowcy coraz chętniej podkreślają jednak, że jest jeszcze coś, co zdecydowanie bardziej przeraża psy podczas burzy.

Badacze, analizując problem brontofobii u czworonogów, zwrócili uwagę na to, że burzy najbardziej lękają się psy duże, długowłose oraz te, które obdarzone są podwójnym podszerskiem. Za taki właśnie stan rzeczy odpowiadają zaś nie błyski czy grzmoty, a wyładowania elektryczne. To właśnie nagromadzona w futrze energia elektrostatyczna i związane z nią przeszywające psa nieprzyjemne wstrząsy sprawiają, że zwierzaki czują się nieswojo, piszczą i szukają takiego miejsca, w którym poczuć mogłyby się bezpiecznie.

Łazienka – najlepszym psim azylem podczas burzy

Oczywiste wydaje się, że zestresowany burzą pies potrzebuje bezpiecznej kryjówki. Zaskakujące jest jednak to, że gdy tylko wybór pozostawimy zwierzakowi, ten najprawdopodobniej schowa się w łazience. Jakby tego było mało, wiele czworonogów, nawet tych na co dzień stroniących od kąpieli, wyczuwając nadchodzącą burzę, pędzi pod prysznic lub do wanny. Zachowania takie wynikają z tego, że psy instynktownie poszukują miejsc uziemionych – i tu dobrze sprawdzają się piwnice oraz właśnie łazienki. Jeśli chcemy więc pomóc zwierzakowi przetrwać burzę, zostawiajmy otwarte drzwi do tych pomieszczeń, w których zazwyczaj szuka on schronienia.

W przypadku psiaków o długim i gęstym futrze, związane z burzą wyładowania elektryczne zmniejszyć możemy też, przecierając sierść antystatyczną szmatką bądź zwilżając psie futro.

Jak jeszcze pomóc możemy psu przetrwać burzę?

Gdy zwierzak nasz cierpi na fobię hałasową, a szczególnie predysponowane są do tego np. border collie czy owczarki australijskie, czasem skuteczne okazuje się odczulanie psa przy użyciu nagrań grzmotów. Terapia taka nie daje oczywiście natychmiastowych efektów, ale możemy spróbować wdrażać ją np. w długie zimowe wieczory. Zabierając się za takie działania, początkowo dźwięki puszczajmy cicho w tle, a głośność nagrania zwiększajmy powoli. Czas, w którym psiak nasz słucha odgłosów burzy, uprzyjemnić możemy też wspólną zabawą i przysmakami. Podczas realnej burzy dochodzący z zewnątrz hałas nieco zagłuszyć możemy zaś muzyką bądź dźwiękami płynącymi z telewizora.




Jeśli pupil nasz wśród błysków i grzmotów czuje się nieswojo, ale nie popada w nadmierną panikę, dobrym pomysłem jest odwrócenie jego uwagi. W tym celu sięgnąć możemy po psie ulubione zabawki lub przysmaki do żucia i gryzienia. Niektórzy behawioryści zalecają też, by takie „uprzyjemniacze” serwować psu już przy pierwszych oznakach nadchodzącej burzy. Dzięki temu ta, z biegiem czasu  zacznie milusińskiemu dobrze się kojarzyć.

W przypadku zwierzaków, którym lęk bardziej daje się we znaki, wypróbować możemy działające uspokajająco kamizelki przeciwlękowe. Ubrania takie, ściśle przylegając do ciała, stymulują dotykiem i działają w sposób zbliżony do akupresury. Są one w stanie złagodzić lęk, zmniejszyć stres i uczucie niepokoju. Gdy wszystkie sposoby zawodzą i pupil nasz w żaden sposób nie może dać sobie rady z burzową fobią, sięgnąć możemy też po zioła uspokajające takie jak rumianek, melisa, kozłek lekarski czy po tarczycę pospolitą. Kojąco na psa zadziałają też feromony bądź melatonina. W razie dalszych problemów o pomoc warto poprosić weterynarza lub psiego behawiorystę.




Tekst: Małgorzata Paszko
Zdjęcie: © nenetus - istockphoto.com