Kociętom z pewnością nie można odmówić nieodpartego uroku osobistego. Nic więc dziwnego, że wielu kocich opiekunów chciałoby w jakiś sposób przedłużyć czas, gdy ich mruczący przyjaciele byli malutkimi kotami. Marzenia o wiecznie małych mruczkach pomagają spełnić hodowcy, którzy hodują małe rasy kotów. Które mruczki znane są z niewielkich rozmiarów? Poznaj 6 popularnych ras najmniejszych kotów na świecie. 

 

Małe jest piękne – tak uważa bez wątpienia wielu kociarzy. W życiu każdego kota domowego nadchodzi jednak taki moment, że w końcu dorasta i przeradza się z beztroskiego, niewinnego kotka w dojrzałego drapieżnika. Chociaż dorosłe koty często zachwycają wyglądem i temperamentem, pod względem aparycji i energii niejednokrotnie nie są już w stanie dorównać kocim maluchom. Jak się okazuje, kocięcy urok można jednak zachować na dłużej. 

 

Chociaż małe kotki mogą znacznie różnić się pod względem wyglądu i charakteru, wszystkie łączą kompaktowe rozmiary. Większość małych mruczków powstała w wyniku mutacji genetycznych, które zostały utrwalane przez hodowców kotów w kolejnych pokoleniach. Małe rozmiary najczęściej są związane z genem karłowatości, który zaburza prawidłowy rozwój szkieletu i powoduje zahamowanie wzrostu. Miniaturowe koty mają opinię wiecznych kociaków. Przejawiają pewną niedojrzałość zachowań. Zwykle odznaczają się zamiłowaniem do zabawy oraz przyjaznym i towarzyskim usposobieniem. 

 

Niestety, karłowatość u zwierząt to nie tylko oryginalny wygląd, ale również sporo problemów. Najmniejsze koty domowe często cierpią z powodu różnych problemów zdrowotnych. Mogą więc mieć trudności z normalnym poruszaniem się, doświadczać przewlekłego bólu i wymagać specjalnej opieki przez całe życie. Dodatkowo u mruczących miniaturek długość życia zwykle jest znacznie krótsza niż u typowych dachowców. Z tego względu hodowla takich ras jest kontrowersyjna, a niektóre koty miniaturowe nie są uznawane przez międzynarodowe organizacje felinologiczne. 

 

Miniaturowe koty nie zawsze są jednak wytworem ludzkich działań. Zdarzają się także w naturze. Wśród małych dzikich kotów prym widzie kot rudy z Cejlonu. Ten naturalnie mały kot osiąga długość zaledwie 35-48 cm i wagę do 1,6 kg. 

 

↓ Legowiska dla kota ↓ 

 

Nie zawsze to selekcja genetyczna przesądza o ostatecznych kocich rozmiarach. Malutkie koty zdarzają się praktycznie w obrębie każdej rasy. Prawdziwym rekordzistą w kategorii najmniejszych mruczków okazał się mieszkający w USA kot rasy himalajskiej o imieniu Tinker Toy. Miniaturowy zwierzak w wieku dorosłym miał zaledwie 7 cm wysokości i 19 cm długości. Niestety, malutki mruczek zmarł w 1997 roku, w wieku zaledwie 6 lat.

 

SIngapura to najmniejsza naturalna rasa kotów na świecie. W przeciwieństwie do większości małych kotów rasowych powstała ona bez ingerencji człowieka. Początek rasie miały dać 3 kocięta przywiezione w 1975 r. z Singapuru do Stanów Zjednoczonych. Kot singapurski jest o ponad połowę mniejszy od przeciętnego dachowca. Najczęściej waży od 2,5 do 4 kg i mierzy 33-41 cm. Mimo nikłych rozmiarów ma silnie zbudowane, muskularne ciało, które wpisuje się w kształt prostokąta. Charakterystyczną cechą rasy jest umaszczenie z tzw. tickingiem, które sprawia, że sierść jest cieniowana. Kot singapurski przykuwa uwagę także za sprawą dużych oczu w kształcie migdałów, położonych lekko skośnie, 

 

Singapura potrafi łatwo zjednać sobie sympatię otoczenia. Z natury jest niezwykle uczuciowy i oddany swoim opiekunom. Kot ten to prawdziwy pieszczoch, który uwielbia spędzać czas z ukochanymi ludźmi. Dobrze czuje się w rodzinie, chociaż nie jest raczej odpowiednim kompanem dla małych dzieci. Kot singapurski bardzo ceni sobie spokój i życie w przewidywalnych warunkach. Choć nie należy do wulkanów energii, lubi się bawić i eksplorować otoczenie. Świetnie się wspina, dlatego trzeba zapewnić mu akcesoria do zabawy na wysokości. Z uwagi na niezbyt obfity podszerstek kot ten nie powinien być narażany na niskie temperatury. 

 

Jako rasa naturalna kot singapurski nie ma wad genetycznych i cieszy się ogólnie dobrym zdrowiem. Nie ma też szczególnych wymagań żywieniowych czy pielęgnacyjnych. Przy odpowiedniej opiece może dożyć nawet 18 lat. Rasa jest uznana przez FIFe. Jej hodowla wciąż nie cieszy się jednak dużą popularnością, a mioty zwierzaków są nieliczne, dlatego często konieczne jest długie oczekiwanie na wymarzonego kociaka. 
 

Teacup persian, czyli miniaturowy lub filiżankowy pers, to odmiana dystyngowanego długowłosego mruczka będąca efektem celowej miniaturyzacji. Rasa powstała w latach 90. XX w. na skutek wprowadzenia do rozrodu kotów z genem karłowatości. Persy miniaturowe są tak małe, że mieszczą się w filiżance do herbaty. Koty filiżankowe ważą zaledwie 1 kg, jednak pod względem budowy ciała, futra i umaszczenia przypominają standardowe koty perskie. 

 

Malutkie mruczki wzbudzają szczególną sympatię z uwagi na rozczulające zachowanie. Przez całe życie zachowują młodzieńczy entuzjazm, zamiłowanie do zabawy i ciekawość świata. Niestety, ta mała rasa jest bardzo delikatna i wrażliwa na urazy. Filiżankowym kotom często dokuczają też różnorodne kłopoty zdrowotne. Opieka nad nimi jest więc bez wątpienia bardzo wymagająca. Z małym pupilem trzeba obchodzić się bardzo ostrożnie, dlatego w żadnym wypadku nie nadaje się on na towarzysza dzieci. 

 

Miniaturowe persy są trudne w hodowli, a przez to bardzo drogie i praktycznie niedostępne dla przeciętnego kociarza. Często uznawane są więc niemal za symbol luksusu. Małe persy zwykle nie są traktowane jako odrębna rasa, lecz jedynie podtyp persa.
 

Munchkin nie bez powodu bywa nazywany kocim jamnikiem. Mruczek ten wyróżnia się wyraźnie skróconymi łapkami. Ma krępe ciało, duże uszy i jedwabiste lub pluszowe futerko. Dorosły osobnik zwykle mierzy zaledwie 20 cm i waży 2-4 kg. 

 

Powstanie rasy wiąże się z krótkonożną kotką Blackberry, która została przygarnięta przez mieszkankę Luizjany – Sandrę Hochenedel. Potomstwo Blackberry odziedziczyło krótkie łapki po swojej mamie. To właśnie z kojarzenia kocicy z jej synem Toulouse wywodzą się współczesne munchkiny. Koty tej rasy wykorzystywane są również do tworzenia innych krótkonożnych mruczków. 

 

Nietypowa budowa munchkina związana jest z dominującą mutacją genetyczną wywołującą achondroplazję. U kotów nią dotkniętych dochodzi do nieprawidłowości w budowie kości, a co za tym idzie – rozwoju choroby zwyrodnieniowej stawów i deformacji kręgosłupa. Dodatkowo mutacja w formie homozygotycznej (dwie kopie wadliwego genu) powoduje 100% śmiertelność zarodków, co budzi wątpliwości etyczne związane z rozrodem futrzaków. Ze względu na obciążenia zdrowotne rozmnażaniu munchkina sprzeciwiają się organizacje felinologiczne. Rasy nie uznaje m.in. FIFe. 

 

Koty rasy munchkin mają naturę mruczących maluchów. Są radosne, skore do zabawy, ciekawskie, sprytne, inteligentne i towarzyskie. Choć słabo skaczą i się wspinają, nie mają sobie równych w szalonych gonitwach. Dodatkowo chętnie uczą się sztuczek. Lubią także stawać słupka, co umożliwia im lepszą obserwację otoczenia. Koty te silnie przywiązują się do opiekunów i źle znoszą samotność, dlatego polecane są dla osób spędzających dużo czasu w domu. Są przyjazne dla dzieci i innych zwierząt. 

 

Cornish rex to jedna z najpopularniejszych ras małych kotów. Jej Protoplasta, o imieniu Kallibunker, przyszedł na świat w miocie zwykłej kotki domowej w 1950 r. na farmie w Kornwalii. U kota poza kędzierzawym futerkiem uwagę zwracały duże, nietoperzowe uszy oraz filigranowa budowa ciała. Wkrótce okazało się, że kręcona sierść mruczka jest wynikiem spontanicznej mutacji genetycznej o charakterze recesywnym. Kojarzenie kotów w bliskim pokrewieństwie umożliwiło dalszy rozwój rasy. 

 

Pełen gracji koci przyjaciel waży przeciętnie 2,5-4 kg i osiąga wielkość ok. 28 cm. Cornish rex to smukły kot o długich kończynach, cienkim ogonie i klinowatej głowie. Kot ten jest typowym ekstrawertykiem. Lubi być w centrum zainteresowania i łatwo nawiązuje kontakty. Jest również bardzo wygadany – chętnie wokalizuje. Rasa słynie ponadto z wysokiego poziomu energii i dużej inteligencji. Kot cornish rex wymaga na co dzień dużej dawki ruchu i stymulacji intelektualnej. Rezolutnego mruczka można nauczyć wielu sztuczek. Długonogie wszędobylskie cornisze z łatwością plądrują wszystkie domowe zakamarki i otwierają szafki. Ze względu na silne przywiązanie do ludzi potrafią docenić czułość opiekuna. 

 

Cornish rex to stosunkowo zdrowa rasa. Z powodu specyficznej struktury sierści i podwyższonej temperatury ciała przedstawiciele tej rasy wymagają jednak ochrony przed zimnem. Mruczek w dobrych warunkach może dożyć 15-18 lat. Cornish rex jest rasą uznaną przez FIFe, dlatego nie ma problemów z jego zakupem. Kot ten jest blisko spokrewniony z devon rexem, którego również cechują dosyć małe rozmiary.

 

Toy bobtail to kolejna niewielka rasa kotów, powstała na drodze spontanicznej mutacji występującej u dzikich mruczków. Kotki rasy toy bobtail pojawiły się w Rosji w 1983 r. i szybko wzbudziły zainteresowanie hodowców. Dorosłe mruczki tej rasy osiągają wielkość zbliżoną do wielkości przeciętnego 3-miesięcznego kociaka. Kończyny tylne są u nich krótsze od przednich, co nieco upodobnia je do królików. Ich waga najczęściej nie przekracza 2,5 kg. Unikalną cechą rasy jest też skrócony, zakrzywiony ogon. 

 

Mimo anomalii w budowie ogona kot toy bobtail zachowuje pełną sprawność fizyczną. Jest zwinny i świetnie się wspina, chociaż ma raczej umiarkowany poziom energii. Najlepiej wszak czuje się na kolanach właściciela. Sympatyczny mruczek obdarza swojego opiekuna silnym uczuciem, nigdy nie szczędzi mu czułości i często podąża za nim krok w krok. Spokojny i towarzyski futrzak może być więc wspaniałym zwierzakiem domowym. Niestety, z powodu wątłego zdrowia, przedstawiciele tej rasy zwykle dożywają maksymalnie 10 lat.

 

Na uwagę wielbicieli niedużych mruczków z pewnością zasługuje również amerykański curl. Mruczek ten nie ma długiej historii. Za prekursorkę rasy uważa się bezdomną kocicę o imieniu Shulamith, która w 1981 r. została przygarnięta przez mieszkańców Kalifornii. Wielkość amerykańskiego curla zazwyczaj wynosi 30-40 cm, a waga 2,3-4,5 kg. Kot ten dosyć późno osiąga jednak docelowe rozmiary – rośnie aż do ukończenia 2.-3. roku życia. To jednak wcale nie mały rozmiar jest głównym atutem rasy. 

 

American curl wyróżnia się charakterystycznie wywiniętymi uszami, które mają kształt półksiężyców. Co ciekawe, u poszczególnych osobników kąt wywinięcia uszu może być bardzo różny. Kształt uszu u kotów warunkowany jest genem dominującym. Spontaniczna mutacja nie wpływa jednak negatywnie na słuch ani zdrowie mruczków. Amerykańskie curle nie są genetycznie obciążone poważnymi chorobami. Żyją średnio 13-15 lat. By chronić te zwierzaki przed infekcjami, trzeba jednak pamiętać o regularnym oczyszczaniu ich małżowin. 

 

Koty z zabawnymi uszami zyskały mnóstwo sympatyków ze względu na łagodne i serdeczne usposobienie. Na co dzień są pogodne i figlarne. Chętnie inicjują kontakty z ludźmi i potrafią stworzyć z nimi szczególną więź. Dodatkowo mają naturę odkrywców – uwielbiają więc eksplorować otoczenie. Bez problemów dogadują się z dziećmi i innym zwierzakami w domu. 

 

Najmniejsze mruczki z pewnością mogą wprowadzić do domowego życia mnóstwo radości. Warto jednak pamiętać, że filigranowa budowa i kocięca radość życia często nie idą w parze z dobrym zdrowiem. Przed zakupem uroczego mruczącego malucha zawsze trzeba więc poznać jego szczególne wymagania. 


Autorka: Marta Majewska