Agresywny psiak to kłopot nie tylko dla właściciela, ale też dla wszystkich, którzy wejdą w dalsze lub bliższe interakcje z takim zwierzakiem. Cierpi również sam pupil, agresja bowiem najczęściej jest oznaką problemów, strachu albo poczucia braku bezpieczeństwa. Psiaki nie atakują dlatego, że urodziły się złe albo z wrednym charakterem – prawie zawsze jest to efekt jakichś głębokich problemów lub urazów. Niektóre z nich mają fatalne wspomnienia z dzieciństwa albo z okresu, zanim pojawiły się pod naszym dachem i teraz widać tego przykre konsekwencje. Bez względu na przyczynę agresji, zwierzak tak naprawdę jest bardzo nieszczęśliwy i potrzebuje naszej pomocy. Krzyki, kary i gwałtowne zachowania tylko pogorszą sytuację i jeszcze mocniej zestresują pupila. Postawmy na cierpliwość, troskę i zrozumienie.

 

 

Gwałtowne zachowania nie pojawią się ot tak, zupełnie znikąd. Jeśli przygarnęliśmy pupila jako malucha, już od pierwszych miesięcy życia możemy obserwować, jak reaguje na otaczający go świat, czy bawi się w sposób nie budzący obaw, czy nie symuluje ataków i nie próbuje nasz podgryzać albo szarpać. Ważne jest też przyjrzenie się, jak maluch reaguje na inne zwierzaki oraz pozostałych domowników, a także obcych ludzi, których spotyka na spacerze albo podczas podróży. Niektóre z zachowań mogą nam się wydawać słodkie i urocze, ale na dalszym etapie, kiedy kudłacz stanie się o wiele silniejszy i sprawniejszy, mogą stać się poważnym problemem. Przede wszystkim zwróćmy uwagę, czy zwierzak nie ma tendencji do nadmiernego szarpania, atakowania i gryzienia. Jest różnica między skubnięciem właściciela zębami podczas pieszczot, a regularnym ciągnięciem go za nogawkę albo traktowaniem jego części ciała jako najlepszych gryzaków. Nerwowość i gwałtowność powinny wzbudzić naszą czujność. To właśnie teraz jest najlepszy czas, aby nauczyć malucha hierarchii w domu i pokazać, że niektóre zachowania nie są akceptowalne. Róbmy to cierpliwie, mówmy spokojnym głosem i przede wszystkim bądźmy konsekwentni: oduczenie fatalnych nawyków trwa. Zabieranie ręki, mówienie „zostaw” i „nie wolno”, w razie czego także izolowanie zwierzaka na jakiś czas na przykład w oddzielnym pokoju, aby się uspokoił, zanim znów zaczniemy się z nim bawić. Podczas spaceru nauczmy szczeniaka, że to my prowadzimy go na smyczy, a nie na odwrót i nie spuszczajmy go z niej, jeśli nie mamy pewności, że wróci na naszą komendę. Wychowanie pupila, ale przyjął nasze zasady i zastosował się do domowej hierarchii to wyzwanie, które musi podjąć każdy właściciel.

 

Behawioryści są zgodni: bez odpowiedniej hierarchii w rodzinie, która obejmuje bez wyjątku wszystkich domowników, nie poradzimy sobie z odpowiednim wychowaniem psiaka. Nieraz agresja jest właśnie próbą przejęcia kontroli, narzucenia własnego zdania, skupienia na sobie uwagi czy buntu, że coś idzie nie po myśli zwierzaka (zwłaszcza, jeżeli jest przyzwyczajony do tego, że wolno mu niemal wszystko). Budowanie hierarchii opiera się na prostych czynnościach codziennych. Chodzi o to, aby psiak znał swoje miejsce i wiedział, że jest podporządkowany reszcie „stada”. W żadnym wypadku nie chodzi oczywiście o karanie, krzyki albo wyrzucanie siłą pupila z różnych miejsc – to tylko zaostrzy konflikt. Liczy się nasza cierpliwość, dyscyplina i żelazne opanowanie. Musimy nauczyć kudłacza, że to my pierwsi jemy posiłek, że to my pierwsi wychodzimy przez drzwi, kiedy udajemy się na spacer, że to my prowadzimy zwierzaka na smyczy, a nie na odwrót, że my decydujemy o tym, czy pupil będzie spał z nami w łóżku i leżał na kanapie przed telewizorem. Konsekwencja jest tutaj najważniejsza – jeśli raz pozwolimy na coś psiakowi, zapamięta to sobie jako przyzwolenie. Jeśli nie chcemy spać z nim w łóżku, ustalmy zasady od samego początku. Nie wolno robić pupilowi chaosu w życiu i nagle zmieniać zdanie, bo kompletnie tego nie zrozumie i poczuje się zaatakowany. Ważne jest również, aby nasz kudłacz przeszedł specjalny trening pod okiem profesjonalnego trenera. Zadbajmy koniecznie o to, aby mający skłonności do agresywnych zachowań psiak nie poczuł, że dominuje nad resztą domowników, bo sytuacja naprawdę zrobi się trudna do opanowania.

 

 

Agresja jest często reakcją na stres. W życiu naszego ulubieńca pojawia się mniej lub więcej sytuacji nerwowych albo nieznanych, które także powodują lęk. Wizyta u weterynarza, przeprowadzka, długa podróż, nowy zwierzak albo domownik pod jednym dachem. Takich wydarzeń bywa sporo i musimy zadbać, aby pupil bez względu na okoliczności czuł się komfortowo i bezpiecznie. To właśnie brak poczucia bezpieczeństwa jest najsilniejszym motorem stresu, stres zaś wywołuje często agresję jako jedyną metodę obrony. Zadbajmy o to, aby wyciszyć pupila, codziennie poświęcać mu dużo czasu, bawić się z nim i przytulać. Nie wybieramy też zabaw, które mogą podsycać agresję, takich jak wyrywanie sobie różnych przedmiotów, zapasy albo uciekanie z jego zdobyczą. Kupmy też psiakowi jakieś zabawki do domu, zadbajmy, aby zawsze miał swój kąt, w którym panuje spokój i cisza (legowisko to element obowiązkowy, w przypadków psiaków lękowych dobra może okazać się zabudowana budka, w której łatwo się zaszyć) oraz podajmy mu smakołyki do żucia i kości do ogryzania – to redukuje stres i działa relaksująco. Czasami dobrze sprawdzają się też łagodne środki uspokajające na bazie ziół – zwłaszcza przed wizytą u lekarza albo długą podróżą. Nie zakłócajmy też ulubieńcowi snu.

 
↓ ZABAWKI DLA PSA ↓

 

Jeżeli zwierzak wykazuje wyjątkowo agresywne zachowania, jedynym wyjściem jest oddanie go na specjalną terapię behawiorystyczną. Nigdy nie dopuśćmy do tego, aby agresja rozwinęła się do tego stopnia, że my albo któryś z domowników zostanie pogryziony przez pupila. To będzie ogromna rysa na naszym zaufaniu do zwierzaka i niezwykle trudna do pokonania w przyszłości.

↓ LEGOWISKO DLA PSA ↓

 

Tekst: Magdalena Dolata 

Zdjęcie: Fotolia.pl