Szynszyle to zwierzaki pełne naturalnego uroku. Co sprawia, że nie sposób oderwać od nich wzroku? Choć niewątpliwym atutem gryzoni jest żywiołowy charakter, trudno nie zauważyć nieprzeciętnej urody małych podopiecznych. Dzięki wysiłkom hodowców obecnie możemy podziwiać zwierzaki o wielu wyjątkowych cechach. Jakie są najpopularniejsze odmiany szynszyli?
 

 

 

 

Szynszyle to bez wątpienia jedne z najpiękniejszych gryzoni. Do ich charakterystycznych cech należą: gęste i miękkie futro oraz długi, puszysty ogon. Sierść dziko żyjących gryzoni wyróżnia się wzorem aguti (jest jaśniejsze w części środkowej i ciemniejsze na końcach). Dodatkowo u zwierzaków z jednego mieszka włosowego wyrasta nawet 80 włosów. Południowoamerykańskie gryzonie osiągają wielkość 20-37 cm i wagę 400-700 g. Widoczny jest przy tym dymorfizm płciowy – samiczki są z reguły większe, a ich sylwetka zaokrąglona. W budowie szynszyli można też zauważyć liczne przystosowania do ich szczególnego trybu życia. Duże, owalne uszy gwarantują świetny słuch, a co za tym idzie – pozwalają zwierzakom doskonale radzić sobie w ciemnościach. Szynszyle mają również bardzo dobrze rozwinięte włosy czuciowe (wibrysy) – ich długość sięga nawet 12 cm. Typową cechą zwierzaków jest ponadto znaczna dysproporcja między przednimi i tylnymi łapkami. Silne tylne kończyny pomagają gryzoniom w szybkiej ucieczce i umożliwiają sprawne skakanie. 
 

 

Szynszyle występują w wielu odmianach kolorystycznych. Podstawowym, a zarazem naturalnym, kolorem sierści tych gryzoni jest szary. Może on jednak występować u zwierzaków z różną intensywnością, dlatego w obrębie odmiany standardowej wyróżnia się typ ciemny, średni i jasny. Szynszyle o naturalnym umaszczeniu mają jaśniejsze futro po bokach ciała, biały brzuch i czarne oczy. 

 

W wyniku mutacji genetycznych i krzyżówek między osobnikami o różnym ubarwieniu powstały następujące odmiany kolorystyczne szynszyli:

 

• Czarna aksamitna (Gunning) – głowa i grzbiet koloru czarnego wyraźnie kontrastują z jaśniejszymi bokami ciała oraz białym brzuchem. Odmiana jest ceniona także za wyjątkowo delikatne, miękkie i sprężyste futro.

 

• Beż Towera (homozygotyczny) – osobniki tej odmiany mają jasnobeżowe futro, biały brzuch, różowe uszy i czerwone oczy. 

 

• Beż Towera (heterozygotyczny) – gryzonie obdarzone są ciemnobeżową sierścią, białym brzuchem, różowymi uszami i czerwonymi bądź brązowymi oczami.

 

• Beż polski – odmianę cechują porzeczkowe oczy, różowe uszy i beżowe futro o bardzo jasnym odcieniu. U zwierzaków trudno zauważyć granicę kolorystyczną między grzbietem a brzuchem. 
 

• Biała Wilsona – w umaszczeniu dominuje biel. Charakterystyczne są szare uszy i czarne oczy. Mogą występować również szare i czarne łatki.

 

• Brązowa aksamitna – na grzbiecie i głowie występuje ubarwienie brązowe, a po bokach ciała – beżowe. Widoczne są ciemnoczerwone oczy, biały brzuch i beżowo-różowe uszy. 

 

• Pink White (różowo-biała) – charakterystyczne dla tej odmiany są czerwone oczy, białe futro z różowawym odcieniem i kremowe uszy.

 

• Ebony (mahoniowa) – odmiana odznacza się ciemnym umaszczeniem całego ciała (łącznie z bokami i brzuchem). Występuje w typach jasnym, średnim i ciemnym, które różnią się natężeniem barw.

 

• Węglowa – czarna sierść pokrywa całe ciało zwierzaków (łącznie z brzuchem). Kolor oczu taki sam jak futra. 

 

• Fioletowa – futro ma odcień ciemnofioletowy, boki ciała są szare, a brzuch biały. 

 

• Szafirowa – sierść zwierzaków jest szara, z charakterystyczną niebieską poświatą. Kolor ogona i uszu jest jaśniejszy niż grzbietu. 

 

• Pink White aksamitny – gryzonie tej odmiany mają białe, aksamitne futro, przez które miejscami (na głowie i grzbiecie) przebija beżowe tło. Uszy są różowe, a oczy czarne. 

 

• Tan – powstaje w wyniku krzyżówki odmiany ebony i beżowej heterozygotycznej. Cechuje ją futro w różnych odcieniach brązu (od jasnego do ciemnego) i brak białego brzucha. 

 

• Goldbar – zwierzaki tej odmiany można rozpoznać po złocistym futerku, białym brzuchu, różowych uszach i ciemnych oczach.

 

• Biały ebony – wyróżnia się jednolicie białą sierścią, czarnymi uszami i oczami.

 

• Biała recesywna Lowe’a – beżowy odcień futra ulega zmianom w ciągu życia gryzoni. Początkowo sierść stopniowo jaśniej, a następnie ponownie ciemnieje. 

 

• Beżowa Sullivan'a – uwagę przykuwają przede wszystkim jasnoczerwone oczy zwierzaków. Ciało gryzoni pokryte jest beżową sierścią. 

 

• Blue Diamond – odmiana zachwyca srebrzystym futrem z niebiesko-fioletową poświatą.
 

 

Różnice w umaszczeniu to nie jedyne szczególne cechy gryzoni. Wśród szynszyli znajdziemy także zwierzaki o nietypowej sierści. Ze względu na strukturę i długość włosa gryzonie możemy podzielić na odmiany: standardową, curly i perską (angorę). Szynszyle standardowe mają krótką, gęstą i prostą sierść. Podopieczni należący do drugiej grupy zostali obdarzeni kręconym futerkiem. Sierść poszczególnych osobników może być jednak pofalowana w różnym stopniu. Niekiedy fale są widoczne tylko na wybranych partiach ciała. Z kolei szynszyle angory mogą poszczycić się wyjątkowo długim włosem, który nadaje im specyficzny wygląd. 

Więcej o szynszylach:

✔ Co lubią jeść szynszyle? KLIK »
✔ Najlepsza karma dla szynszyli KLIK »
✔ Przysmaki dla szynszyli KLIK »
✔ Zioła dla szynszyli KLIK »
✔ Jak długo żyją szynszyle? KLIK » 

✔ Klatka dla szynszyli KLIK »
✔ Hamak dla szynszyli KLIK »

 

Tekst: Marta Majewska

Zdjęcie: © sergo321 — stock.adobe.com